Rosas

Elena’s Aria was bij zijn ontstaan in hoge mate een bevraging door de choreografe van haar eigen werk, een evalueren van het voorbije, een zoeken naar hoe het verder moest. In deze productie verdwijnt de steun van een repetitieve muziek: er klinken nog enkele aria’s en geluiden op de achtergrond, de bewegingen moeten hun eigen weg zoeken. De tijd en de ruimte worden vooral gevuld met haast tastbare gevoelens. Voor het eerst in het werk van Anne Teresa De Keersmaeker worden er filmbeelden geprojecteerd en krijgen teksten een plek op de scène.