Rosas

Partita 2 komt voort uit een bijzonder verlangen: wat gebeurt er wanneer twee choreografen, die normalerwijze leiding geven aan andere dansers, beslissen zelf te dansen, wanneer het verlangen om zelf te dansen dwingender is dan het verlangen om te choreograferen, ook al munten ze daarin uit? In de eerste plaats is Partita 2 een samenwerking onder gelijken, ook al creëerde Anne Teresa De Keersmaeker het choreografisch raamwerk voor dit duet, een geometrische en architecturale structuur voor de twee dansers in de ruimte. “Voor mij is Bach structuur, maar zijn transcendente dimensie is verankerd in het lichaam,” zegt De Keersmaeker. “My walking is my dancing”, een van haar recent ontwikkelde principes, brengt de structuur van Bachs gevierde vioolmuziek naar de oppervlakte. Door klassieke lijnen uit te diepen ontstaat een zekere spaarzaamheid: “in de Allemande is dansen stappen, in de Courante wordt het lopen, in de Sarabande onthullen zich lange en diagonale lijnen, en de meedogenloze Chaconne stuwt de dansers voort in evenwijdige cirkels.”

In haar oeuvre van meer dan veertig stukken maakte De Keersmaeker nooit een duet met een man waarin ze zelf danst. De ontmoeting met Boris Charmatz was een uitnodiging om af te wijken van haar nauwgezette constructies door het grillige, jongensachtige, en soms zelfs titanische van improvisator Charmatz. Het duet, waarin beide dansers elkaar aanvullen, wordt gedragen door een derde partner, de violiste Amandine Beyer, wiens fysieke aanwezigheid zowel virtuositeit als bescheidenheid meebrengt. De verschillende manieren van luisteren, in de duisternis of in het licht, in stilte of met muziek, versterken de ervaring van de brute kracht van het scènebeeld, ontworpen door Michel François.