Rosas

In 1983 brak Anne Teresa De Keersmaeker internationaal door met Rosas danst Rosas, een voorstelling die ondertussen een ijkpunt is geworden in de geschiedenis van de postmoderne dans. Rosas danst Rosas bouwt verder op het minimalisme geïnitieerd in Fase (1982): abstracte bewegingen vormen de basis van een gelaagde choreografische structuur waarin herhaling de hoofdrol speelt. De heftigheid van die bewegingen wordt gecounterd door kleine dagelijkse gebaren. Rosas danst Rosas is uitgesproken vrouwelijk: vier danseressen dansen zichzelf, opnieuw en opnieuw. De uitputting en volharding die hiermee gepaard gaan zorgen voor een emotionele geladenheid die in scherp contrast staat met de rigoureuze structuur van de choreografie. De repetitieve, “maximalistische” muziek van Thierry De Mey en Peter Vermeersch kwam tegelijk met de choreografie tot stand.