Rosas

Met Dark Red brengt Anne Teresa De Keersmaeker dans opnieuw naar het museum, dit keer in een van de oudste kunstinstellingen van Keulen: het Kolumba (1853), een ruimte met een sterk religieuze uitstraling vanwege zijn collectie en Peter Zumthor’s gebouw, dat een modern gotisch architectonisch palimpsest is. Het getal twaalf vormt het vertrekpunt voor een kruisbestuiving die op bijna wonderbaarlijke wijze samenvalt met de dodecaëder (een ruimtelijke figuur met twaalf vijfhoekige vlakken), de twaalf delen van Salvatore Sciarrino’s Opera Per Flauto, dertien mannelijke dansers en El Greco’s schilderij van de twaalf apostelen (ca. 1610–14).

Schuw voor mirakels verwijdert De Keersmaeker bijna alle religieuze iconen uit het Kolumba en omarmt in plaats daarvan de moderne wetenschap. In de stilte van de labyrintische tentoonstellingsruimte van het museum kun je Gottfried Leibniz één week lang met Isaac Newton horen bekvechten over zwaartekracht, de aard van tijd en ruimte, en de wiskunde. Je hoort ook regelmatig de lichamelijk indringende klanken van Sciarrino’s ademhalingscycli, waarmee het menselijk lichaam ‘opnieuw’ het museum binnendringt. Niet de religieuze voorwerpen, maar de lichamen van dansers maken de abstractie concreet en de logica van wiskunde en meetkunde zichtbaar.

Haaks op deze lijn van humanistisch vertrouwen staat de kwetsbare, ondergeschikte verhouding van het lichaam tot de natuur. Dit aspect komt tot uiting in De Keersmaekers choreografische interpretatie van Melencolia I (1514) van Albrecht Dürer als een peilloze diepte, waarin je beseft dat het onmogelijk is de natuur volledig te doorgronden en naar je hand te zetten. Hierdoor ontstaat een dialoog met deze unieke site gevuld met ruïnes, die van het Kolumba een uniek psychologisch landschap maken.